Pišu da se ovako nešto dugo nije desilo na talijanskoj indie sceni. Dok već godinu dana svi bruje o njima, I Cani za sebe kažu - “solo l’ennesimo gruppo pop romano”. Lažna skromnost ili samo nesvjesni pokušaj kojim ne samo da neće stišati hipsteriju oko ovog prvijenca, već ga takvom konstrukcijom guraju još dublje u hipsterski diskurs. I to baš bend/projekt koji kirurški demistificira hipsteriju i sveprisutnost indie prefiksa. Eh! Hipsteri bi sada rekli: 'Kako hipsterski!'

Niccolò, glavni rimski junak bez prezimena i face (na binu izlazi sa škartocom na glavi), je do grla u onome što kritizira. Mladić koji je raskrinkao trulost scene i njoj suprotstavljenu okolinu, onaj koji istovremeno nagriza i hrani sistem iznutra. Bezobrazno inteligentan u prepričavanju rimskih đireva i neugodno iskren o odnosima s vrlo vjerojatno stvarnim bliskim likovima iz svojih pjesmama. Svjestan je abominacije sranja, primjećuje i osvještava, ali ne nudi alternativu. Štoviše, kiti se i svemoćnom alijenacijom koja mu dobro stoji.

Na tapetu nisu samo vršnjaci, njihovi Lomo aparati, simuliranje melankolije, citati iz nepročitanih knjiga i predvidljivi postovi na Facebooku (Giuro, non c'è posto nel mio cuore per un post in più su Facebook con Daniel Johnston alle quattro del mattino.), nego i napaljeni starosjedioci scene, dugovječni parovi koji ne znaju prekinuti, starci, pisci s dvije izdane priče i višegodišnjim konobarskim stažem, i falliti, i delusi, i depressi, i frustrati. Gli emo riciclati. I gruppi hipster, indie, hardcore, punk, electro-pop...

Legenda kaže da je sve počelo prošlog ljeta na SoundCloudu (zbogom MySpaceu!) i da se brzo širilo bez oficjalnog izdanja. Zamislite da naši HEMENDEX obrađuju Wavves, lo-fi synthpop uz povremeno podsjećanje na Franca Battiata s početka osamdesetih ("Centro Di Gravità Permanente"), ne toliko lirično sofisticiran, ali ipak inteligentno provokativan i potajno human. Hitoidno, ali repetitivno i bez dinamike - trideset minuta potrebitosti.

"Hipsteria" zadaje pravila i teme kojih se I Cani drže skoro do kraja albuma (očekivani komentar ispod videa: 'Ragazzi smettiamola con ste boiate da fighettini. Ritirate fuori i Melvins e i Sonic Youth e incazzatevi un pò per dio'). Osobne i gradske priče međusobno su povezane, istovremeno suprotstavljene i ovisne, banalne, ali pogođene u detalje. S jedne strane ljubavni raskidi, a s druge socijalna pozadina aktera. "I Pariolini di diciott'anni" je pjesma o ispraznim životima klincima iz dobrostojećih obitelji na kraju koje autor bez upitnog tona zaključuje da su upravo ti "negativci" posljednji romantičari. Mračan i besmislen zaključak, ali zar nisu oni ti koji žive, a on je onaj koji samo sjedi i promatra: Ed io, che sto a guardare e rido, di che rido? Io che di nascosto vivo, io non vivo che nascosto, ed ho un po' più di anni ma non so che cosa invidio. Loro sono gli ultimi veri romantici.

Pjesma "Wes Anderson" ipak zaziva pomirenje. Niccolò želi da on i ona ili on i svi mi s druge srane zvučnika budemo kao likovi iz filmova redatelja po kojem pjesma nosi ime. Gdje zli nisu zaista zli, gdje neprijatelji ustvari nisu neprijatelji, ni dobri nisu toliko dobri, ali smo zato svi malo simpatičniji od onih kakve nas I Cani prepričavaju u prvih desetak pjesama. Zato "Il Sorprendente Album D'esordio Dei Cani" nije samo svojevrsna katarza za rimsku ekipu koja se u njemu prepoznaje, nego i britka web 2.0 šizofrenija lo-fi pojedinca kojemu je pukao film i zbog toga nesvjesno kroči prema izlazu iz adolescencije.

soundcloud.com/icani

facebook.com/icaniband